Laparoskopia

Der Urologe A, Februar 2003, 42, 197–204

Laparoskopische vs. offene Nephrectomie – 10-Jahres- -Ergebnisse einer nichtrandomisierten Vergleichstudie an 549 Patienten mit benignen Nierenerkrankungen

P. Fornara*, M. Zacharias*, M. Steinacker*, C. Doehn**, D. Jochann**
* Universitätsklinik und Poliklinik für Urologie, Martin-Luther-Universität. Halle/Wittenberg
**Klinik und Poliklinik für Urologie, Medizinische Universität, Lübeck

Materiał pochodzący z dwóch niemieckich ośrodków obejmuje wyniki leczenia chorych metodą nefrektomii laparoskopowej lub klasycznej z powodu zmian łagodnych. W pierwszej grupie (n=235) przeprowadzono typową, klasyczną nefrektomię z dostępu lędźwiowego; w drugiej zaś wykorzystano technikę laparoskopii (91%) lub retroperineoskopii (9%). Najczęstszym wskazaniem do wycięcia nerki była marskość z zanikiem czynności miąższu narządu (152 vs. 192 odpowiednio w grupie pierwszej i drugiej). Drugim co do częstości wskazaniem do operacji było zaawansowane i przewlekłe wodonercze, również z upośledzeniem czynności narządu. Autorzy opracowania nie sprecyzowali istoty rozwoju wodonercza (kamica?, zwężenie połączenia miedniczkowo-moczowodowego?). Średni czas operacji był porównywalny w obu grupach. Odsetek powikłań w grupie nefrektomii klasycznej wynosił 25,4%, a grupie laparoskopowej 17,2%. Chorzy poddani leczeniu metodą laparoskopii wymagali mniejszych dawek środków analgetycznych, byli znacznie krócej hospitalizowani i rehabilitowani niż chorzy leczeni klasycznie (w przeliczeniu na dawki ekwiwalentne morfiny). Zdaniem autorów, w leczeniu chirurgicznym łagodnych schorzeń górnych dróg moczowych laparoskopia zasługuje na miano techniki z wyboru.