Przegląd Urologiczny 2015/2 (90) wersja do druku | skomentuj ten artykuł | szybkie odnośniki
 
strona główna > archiwum > Przegląd Urologiczny 2015/2 (90) > Zastosowanie sylodosyny do leczenia...

Zastosowanie sylodosyny do leczenia dolegliwości i objawów ze strony dolnych dróg moczowych u chorych na łagodny rozrost stercza

Opinia ekspertów Polskiego Towarzystwa Urologicznego

Łagodny rozrost gruczołu krokowego (benign prostatic hyperplasia – BPH) polega na zwiększeniu liczby prawidłowych komórek części gruczołowej i zrębu stercza prowadzącym do jego powiększenia. BPH występuje u większości mężczyzn w wieku podeszłym. Chorobę tę, wobec zwiększania się średniej długości życia mężczyzn, stwierdza się coraz częściej. BPH może doprowadzić do wystąpienia dolegliwości i objawów ze strony dolnych dróg moczowych (lower urinary tract symptoms – LUTS). Wśród LUTS związanych z BPH (LUTS/BPH) można wyodrębnić dolegliwości i objawy dotyczące fazy gromadzenia moczu w pęcherzu, fazy oddawania moczu i występujące po mikcji (tab. 1) [1]. BPH nie jest chorobą zagrażającą życiu, jednak wystąpienie towarzyszących jej LUTS wpływa niekorzystnie na jakość życia chorych (tab. 2) [2].

Najczęściej występujące powikłania łagodnego rozrostu gruczołu krokowego obejmują: zakażenie układu moczowego, krwiomocz, kamicę pęcherza moczowego, uchyłki pęcherza moczowego, ostre i przewlekłe zatrzymanie moczu, które mogą wymagać leczenia operacyjnego [3–6]. Ocenia się, że częstość występowania ostrego zatrzymania moczu (acute urinary retention – AUR) u chorych na BPH wynosi 0,5–2,5% w skali roku, przy czym ryzyko wystąpienia AUR zwiększa się wraz z wiekiem mężczyzn, a także wraz z każdym kolejnym epizodem zatrzymania moczu i na przykład w przypadku 60-letniego chorego na BPH mającego 20-letnią perspektywę dalszego przeżycia wynosi 23% [6].

Tabela 1
Objawy i dolegliwości ze strony dolnych dróg moczowych występujące u chorych na łagodny rozrost stercza
Tabela 2
Wpływ dolegliwości i objawów związanych z łagodnym rozrostem stercza (LUTS/BPH) na jakość życia chorych

Epidemiologia BPH

Zróżnicowane uwarunkowania leżące u podłoża choroby oraz brak znormalizowanej definicji utrudniają dokładne określenie częstości występowania BPH. Oceny epidemiologiczne dotyczą trzech postaci choroby: BPH stwierdzanego mikroskopowo, łagodnego powiększenia gruczołu krokowego (benign prostatic enlargement – BPE) oraz BPH z towarzyszącymi mu dolegliwościami i objawami klinicznymi. Wymienione postaci powiązane są złożoną siecią wzajemnych zależności (ryc. 1) [7–9].

Rycina 1
Powiązania między postacią mikroskopową BPH, łagodnym powiększeniem stercza (BPE) i BPH z towarzyszącymi mu objawami klinicznymi

W badaniu ankietowym EpiLUTS obejmującym 30 000 osób oceniono częstość występowania dolegliwości i objawów ze strony dolnych dróg moczowych oraz uciążliwość LUTS. Szczególnie dokuczliwe okazały się częstomocz, nokturia i poczucie zalegania moczu w pęcherzu po mikcji (ryc. 2) [10].

Standardy leczenia

Zalecenia Europejskiego Towarzystwa Urologicznego (European Association of Urology Guidelines) z 2013 roku stanowią, że dobór odpowiedniego leczenia powinien być oparty nie tylko na wynikach badań i testów diagnostycznych, ale również na indywidualnych preferencjach chorego oraz oczekiwaniach odnośnie szybkości działania, skuteczności, działań niepożądanych, jakości życia i postępu choroby. Wyczekiwanie z baczną obserwacją (watchful waiting) chorego i modyfikacja jego codziennych zachowań (behavioural treatment) oraz zastosowanie leczenia farmakologicznego są zazwyczaj pierwszymi elementami postępowania w przypadku LUTS/BPH. Algorytm przedstawiony na rycinie 3 ilustruje wybór właściwego leczenia zgodnego z medycyną opartą na dowodach oraz z cechami chorego [11].

Antagoniści receptorów α1-adrenergicznych (α-blokery) są lekami cechującymi się dużą skutecznością w leczeniu mężczyzn odczuwających LUTS o nasileniu umiarkowanym lub znacznym. Zalecenia EAU z 2013 roku, oprócz stosowanych dotychczas leków blokujących receptory α1-adrenergiczne (alfuzosyny, doksazosyny, tamsulosyny i terazosyny), uwzględniają użycie sylodosyny – najnowszego antagonisty receptorów α1-adrenergicznych (α1-AR) wprowadzonego do stosowania klinicznego [11].

Sylodosyna jest adrenolitykiem cechującym się wybitną selektywnością w stosunku do receptorów α1Aadrenergicznych występujących przede wszystkim w dolnych drogach moczowych (cewce moczowej, szyi i dnie pęcherza moczowego) oraz w komórkach mięśni gładkich stanowiących zrąb stercza i w pęcherzykach nasiennych. Sylodosyna, dzięki wywołaniu wybiórczej blokady α1A-AR, przyczynia się do rozluźnienia mięśni gładkich dolnych dróg moczowych i tym samym umożliwia zwiększenie przepływu cewkowego oraz złagodzenie LUTS towarzyszących BPH [12]. Dużą skuteczność sylodosyny u chorych odczuwających LUTS/BPH dotyczących zarówno fazy wypełniania, jak i fazy opróżniania pęcherza oraz dobrą jej tolerancję potwierdzają wyniki szeregu badań klinicznych przedstawionych w artykule zbiorczym opublikowanym w połowie ubiegłego roku w jednym z wiodących czasopism medycznych [13].

Stosowanie sylodosyny u chorych dotkniętych LUTS/ BPH jest rekomendowane zarówno w najnowszych Zaleceniach EAU [14], jak i w zaleceniach Japońskiego Towarzystwa Urologicznego (2011) [14] jako leczenie równorzędne ze stosowaniem innych α1A-AR. Zalecenia Amerykańskiego Towarzystwa Urologicznego (2010) również wymieniają sylodosynę [15].

Sylodosyna jest dostępna w krajach Unii Europejskiej od 2010 roku – zarejestrowano ją do leczenia LUTS/ BPH [16]. Zaleca się ją w dawce 8 mg (jedna kapsułka) raz na dobę. U mężczyzn, u których występuje umiarkowane upośledzenie czynności nerek (GFR 30–50 ml/min/1,73 m2) dawka początkowa powinna wynosić 4 mg raz na dobę. Po upływie tygodnia można ją zwiększyć do 8 mg raz na dobę. Nie zaleca się stosowania sylodosyny u chorych dotkniętych ciężką niewydolnością nerek (GFR ≤29 ml/min/1,73 m2) [12].

Uroselektywność

Tabela 3
Rozmieszczenie w tkankach i funkcje receptorów α1-adrenergicznych*
Tabela 4
Wymagane kryteria uroselektywności dla optymalnego α-blokera

Uroselektywność sylodosyny jest bardzo duża – przewyższa powinowactwo innych adrenolityków stosowanych obecnie do blokowania receptora α1A-adrenergicznego u ludzi. Rozmieszczenie w tkankach i funkcje receptorów α1-adrenergicznych przedstawia tabela 3 [17], zaś kryteria uroselektywności tabela 4 [18–20]. Porównanie powinowactwa (wyrażonego wielkością współczynnika pK odzwierciedlającego siłę wiązania antagonisty z receptorem do poszczególnych podtypów receptorów α1-adrenergicznych, określone na podstawie badań doświadczalnych na zwierzętach, ujęto w tabeli 5.

Tabela 5
Powinowactwo adrenolityków stosowanych powszechnie do leczenia LUTS/BPH do poszczególnych podtypów receptorów α1-adrenergicznych

Większość analiz porównawczych powinowactwa sylodosyny do podtypów receptorów α1-adrenergicznych oparta jest na badaniach, w których powinowactwo tego leku zestawiono z powinowactwem tamsulosyny. Wynika z nich, że selektywność sylodosyny w stosunku do receptorów adrenergicznych α1A, których pobudzenie warunkuje głównie skurcz mięśni gładkich stercza i dolnych dróg moczowych, przewyższa powinowactwo tamsulosyny [21–27]. Powinowactwo sylodosyny do receptorów α1A przewyższa 55-krotnie powinowactwo do receptora α1D i 162-krotnie powinowactwo do receptora α1B, zaś powinowactwo tamsulosyny w stosunku do receptora α1A (ocenione na podstawie wielkości współczynnika pK) jest ponad 3-krotnie mniejsze od powinowactwa sylodosyny (0,012 ± 0,002 vs 0,039 ± 0,006) [21].

Podsumowanie badań klinicznych III fazy

We wszystkich badaniach klinicznych III fazy dotyczących zastosowania sylodosyny u mężczyzn stwierdzano zmniejszenie nasilenia objawów w fazie napełniania i opróżniania pęcherza oraz poprawę jakości życia w porównaniu do grupy placebo w międzynarodowej punktacji objawów ze strony dolnych dróg moczowych (International Prostate Symptom Score – IPSS).

Rycina 4
Odsetki chorych, u których w wyniku stosowania sylodosyny (n = 308), tamsulosyny (n = 308) lub placebo (n = 148) doszło do zmniejszenia liczby epizodów nokturii o co najmniej jeden (29)

W przeprowadzonym w Europie badaniu klinicznym, w którym stosowano sylodosynę, aktywny komparator (tamsulosynę) lub placebo, wykazano przewagę sylodosyny w stosunku do placebo i tamsulosyny w punktacji IPSS (statystycznie istotną względem placebo, a numerycznie względem tamsulosyny). Sylodosyna okazała się skuteczna zwłaszcza w łagodzeniu LUTS o nasileniu umiarkowanym i znacznym. Zgodnie z założeniami badania możliwa była wyłącznie analiza co do równoważności sylodosyny do tamsulosyny (non-inferiority study) [28]. Na podstawie ponownej analizy (post-hoc) wyników badania, niezależnie od analizy pierwotnej, wykazano, że sylodosyna jest znacznie bardziej skuteczna niż tamsulosyna, a zwłaszcza placebo w jednoczesnym ograniczeniu nokturii oraz zmniejszeniu zalegania moczu po mikcji i częstomoczu – objawów uznanych przez mężczyzn za najbardziej dokuczliwe (ryc. 4 i 5) [29].

Rycina 5
Odsetki chorych, u których w wyniku stosowania sylodosyny i tamsulosyny lub placebo doszło do jednoczesnego zmniejszenia nasilenia trzech objawów: poczucia niezupełnego opróżnienia pęcherza po mikcji, częstomoczu i nokturii oraz odsetki chorych, którzy doznali jednoczesnej poprawy trzech wymienionych dolegliwości należących do podgrupy obejmującej wyłącznie mężczyzn, u których pierwotnie występowały co najmniej 2 epizody nokturii, leczonych sylodosyną (n = 308), tamsulosyną (n = 308) lub otrzymujących placebo (n = 148) (29)

Działanie terapeutyczne sylodosyny występuje bardzo szybko po jej podaniu. Na podstawie ocen statystycznych wyników badań klinicznych wykazano, że istotna klinicznie poprawa maksymalnego przepływu cewkowego (Qmax) występuje po 2–6 godzinach, a zmniejszenie nasilenia LUTS po upływie 3–4 dni od podania pierwszej dawki leku. Stwierdzono, że korzystne efekty kliniczne leczenia sylodosyną utrzymywały się przez cały 12-tygodniowy okres stosowania tego leku w ramach podwójnie ślepego, randomizowanego badania, a także w okresie przedłużonego do 40 tygodni otwartego badania kontynuacyjnego (open extension study) [30]. Chorzy dobrze tolerowali sylodosynę w czasie jej stosowania. Działania niepożądane ze strony układu sercowo-naczyniowego były znikome lub nie występowały (tab. 6) [30–31].

Tabela 6
Liczby i odsetki chorych, u których występowały działania niepożądane w czasie stosowania sylodosyny w ramach badań klinicznych (29)
Tabela 7
Zmiany punktacji całkowitej w skali IPSS i punktacji IPSS dotyczących faz napełniania i opróżniania pęcherza oraz zmiany maksymalnego przepływu cewkowego (Qmax) u chorych leczonych sylodosyną w ramach badań III fazy (28, 31)

U wielu chorych leczonych sylodosyną w ramach badań klinicznych, otrzymujących równocześnie leczenie obniżające ciśnienie tętnicze krwi (przeważnie lekami działającymi na układ renina-angiotensyna, beta-blokerami, antagonistami kanału wapniowego lub/i lekami moczopędnymi) nie stwierdzono zwiększenia częstości występowania niedociśnienia ortostatycznego [20]. Równoczesne podawanie sylodosyny 8 mg raz na dobę nie ma istotnego wpływu na stężenie digoksyny w surowicy [12].

Rzadkim następstwem stosowania alfa-blokerów jest śródoperacyjny zespół wiotkiej tęczówki (intraoperative floppy iris syndrome – IFIS). Uwidacznia się on w trakcie operacyjnego leczenia zaćmy, stwarzając śródoperacyjne komplikacje. Występuje u 1–2% operowanych, natomiast spośród leczonych tamsulosyną u 43–63%. Podczas podawania płynu irygacyjnego pojawia się falowanie tęczówki oraz postępujące zwężenie źrenicy, pomimo jej standardowego rozszerzenia. Nie wiadomo, w jakim stopniu i czy w ogóle jest on powiązany z selektywnością do alfa 1A receptorów adrenergicznych, chociaż odnotowano go częściej u przyjmujących tamsulosynę w porównaniu do pozostałych alfa-blokerów. Przypadki IFIS zarejestrowano po wprowadzeniu leku do obrotu, jednak nie stwierdzono jego pojawienia się w badaniach europejskich. Zaleca się urologom, aby nie rozpoczynali leczenia alfa-blokerami przed planowaną operacją zaćmy oraz okulistom, aby mieli pełną wiedzę o podawanych alfa-blokerach [39].

Leczenie sylodosyną chorych odczuwających dolegliwości najbardziej uciążliwe

W badaniu europejskim (sylodosyna vs tamsulosyna vs placebo), w podgrupie chorych dotkniętych nokturią wykazano, że sylodosyna zmniejsza jej nasilenie w największym stopniu: zmniejszenie liczby epizodów nokturii u leczonych nią chorych, u leczonych tamsulosyną oraz u otrzymujących placebo oceniono odpowiednio na –0,9, –0,8, –0,7 (sylodosyna vs placebo: p = 0,012, tamsulosyna vs placebo: p = 0,095, sylodosyna vs tamsulosyna: p = 0,314) [28].

Liczba epizodów nokturii zmniejszyła się o 0,2 na dobę (95% CI: 0,3, 0,1; p <0,001) w porównaniu do placebo [29]. Ponadto, udział chorych, u których wystąpiła jednoczesna poprawa w zakresie trzech najbardziej uciążliwych dolegliwości (poczucie zalegania moczu w pęcherzu po mikcji, częstomocz i nokturia), był istotnie większy w grupie leczonych sylodosyną niż w grupie chorych przyjmujących placebo, zarówno w analizie ITT (Intention-to-Treat Analysis) (30,5% vs 20,2%, p <0,001), jak i w podgrupie chorych, u których występowały co najmniej dwa epizody nokturii na początku badania (34,9% vs 23,2%, p <0,001). Również odsetek chorych, którzy odczuli poprawę w czasie leczenia sylodosyną, był istotnie większy od takiego odsetka u leczonych tamsulosyną (p = 0,03), a także u otrzymujących placebo (p = 0,02) [11].

Łączna analiza trzech badań klinicznych przeprowadzonych w Europie i Stanach Zjednoczonych obejmująca 1266 pacjentów z dwoma lub więcej epizodami nokturii przed rozpoczęciem leczenia wykazała, że leczenie sylodosyną znamiennie zmniejszyło liczbę epizodów nokturii o co najmniej jeden u 35% pacjentów w porównaniu do 23% u otrzymujących placebo (p <0,0001) [38].

Zmiany nasilenia LUTS/BPH ocenione na podstawie IPSS (punktacja całkowita i liczby punktów odzwierciedlające LUTS dotyczące osobno faz napełniania i opróżniania pęcherza), a także tempo maksymalne przepływu cewkowego (Qmax) uzyskane w tym badaniu przedstawia tabela 7.

Capitanio i wsp. w pracy przeglądowej opublikowanej w połowie 2014 roku [13] zaproponowali następujące konkluzje dotyczące stosowania sylodosyny: sylodosyna jest skutecznym i bezpiecznym lekiem z wyboru u chorych odczuwających LUTS/BPH o nasileniu umiarkowanym lub znacznym, a zwłaszcza u cierpiących z powodu nokturii lub z powodu trzech występujących jednocześnie dolegliwości: nokturii, częstomoczu i poczucia zalegania moczu po mikcji; sylodosyna jest lekiem zalecanym do leczenia LUTS/BPH u mężczyzn, u których występują choroby układu krążenia; stosowanie sylodosyny u chorych leczonych z powodu nadciśnienia tętniczego nie przyczynia się do zwiększenia ryzyka wystąpienia hipotonii ortostatycznej.

W przypadku braku skuteczności leczenia LUTS/BPH innymi α1-adrenolitykami, a także w razie wystąpienia działań niepożądanych podczas ich stosowania uzasadnione jest zastąpienie tych leków sylodosyną [33]. Ponadto, można rozważyć zastosowanie sylodosyny w celu opanowania dolegliwości świadczących o nadaktywności pęcherza (bladder overactivity – OAB), np. gwałtownego parcia na mocz [34].

Sylodosyna i ciśnienie tętnicze

Istnieje znaczący, niezależny od wieku związek pomiędzy LUTS/BPH i nadciśnieniem tętniczym; występuje on u 25–30% wszystkich mężczyzn w wieku 60 lat dotkniętych BPH [35], przy czym stwierdzono dodatnią korelację między objętością stercza i podwyższeniem ciśnienia rozkurczowego [35].

Najnowsze Zalecenia EAU wskazują sylodosynę jako jedyny α1-adrenolityk, którego stosowanie obarczone jest takim samym ryzykiem wystąpienia hipotonii ortostatycznej, jak w toku stosowania placebo u chorych na BPH [11].

Istnienie nadciśnienia tętniczego należy podejrzewać u wszystkich mężczyzn skarżących się na LUTS [35]. Zgodnie z opinią Komitetu ds. Produktów Leczniczych Stosowanych u Ludzi oraz Europejskiej Agencji Leków dane kliniczne dotyczące bezpieczeństwa chorych leczonych sylodosyną z powodu LUTS/BPH i jednocześnie leczonych innymi lekami z powodu nadciśnienia tętniczego nie wskazują na to, że stosowanie sylodosyny przyczynia się do zwiększenia ryzyka wystąpienia hipotonii ortostatycznej. Wielu chorych leczonych sylodosyną z powodu LUTS/BPH w ramach badań klinicznych III fazy leczono jednocześnie lekami przeciwnadciśnieniowymi: u 24% pacjentów stosowanostosowano leki działające na układ renina-angiotensyna, u 13% beta-blokery, u 8,7% leki zaliczone do antagonistów kanałów wapniowych, a u 7,5% diuretyki [16]. Porównanie bezpieczeństwa grup chorych jednocześnie leczonych hipotensyjnie z grupami chorych nieotrzymujących leczenia hipotensyjnego nie wykazało wzrostu ryzyka hipotonii ortostatycznej u chorych przyjmujących leki przeciwnadciśnieniowe i sylodosynę. Senność stwierdzano nieco częściej u przyjmujących leki przeciwnadciśnieniowe, jednak częstość występowania zawrotów głowy, uczucia zmęczenia lub osłabienia była pododobna u leczonych sylodosyną i lekami stosowanymi z powodu nadciśnienia tętniczego oraz u leczonych z powodu nadciśnienia tętniczego i otrzymujących placebo [16, 28, 30].

Sylodosyna w przypadku objawów nadaktywności mięśnia wypieracza

Nadaktywność pęcherza określa się na podstawie dolegliwości i objawów klinicznych (np. gwałtowne parcie na mocz, nietrzymanie moczu w jego następstwie), natomiast nadaktywność mięśnia wypieracza rozpoznaje się na podstawie badania urodynamicznego (urodynamic study – UDS). Na podstawie badań klinicznych z zastosowaniem UDS stwierdzono, że stosowanie sylodosyny przyczyniło się do wyeliminowania cech nadaktywności wypieracza u 35% chorych.

Podsumowanie i zalecenia

  • Sylodosyna jest skuteczna i bezpieczna jako lek z wyboru u chorych odczuwających LUTS/BPH o nasileniu umiarkowanym lub znacznym.
  • Sylodosyna jest lekiem bezpiecznym w stosunku do układu krążenia i można ją uznać za lek z wyboru do leczenia LUTS/BPH u chorych dotkniętych chorobami układu krążenia oraz u leczonych z powodu nadciśnienia tętniczego.
  • Leczenie sylodosyną można uznać za uzasadnione w przypadku występowania działań niepożądanych w toku leczenia LUTS/BPH innymi lekami α-adrenolitycznymi lub w przypadku niezadowalającej skuteczności tych leków.

prof. dr hab. n. med. Andrzej Borkowski
prof. dr hab. n. med. Andrzej Borówka
prof. dr hab. n. med. Andrzej Sikorski
prof. dr hab. n. med. Marek Sosnowski
prof. dr hab. n. med. Zbigniew Wolski


Piśmiennictwo:

  1. Levy A i wsp. Benign prostatic hyperplasia: when to „watch and wait”, when and how to treat. Cleve Clin J Med 2007; 74: S15-S20
  2. Quality of Life in Sexually Active Men with Symptomatic Benign Prostatic Hyperplasia. Dostępne: http://www.amiaustralia.com.au/research-article/22/Quality-of-Life-in-Sexually-Active-Men-with-Symptomatic-Benign-Prostatic-Hyperplasia
  3. Kirby R et al. A. Shared care for prostatic diseases. Isis Medical Media Ltd, Oxford, 2nd ed. 2000.
  4. Tanguay S et al. Diagnosis and management of benign prostatic hyperplasia in primary care. Can Urol Assoc J 2009; 3(suppl 2): S92-S100.
  5. Roehrborn CG, McConnell JD. Benign prostatic hyperplasia: etiology, pathophysiology, epidemiology, and natural history. In: Wein AJ et al. (eds) Campbell-Walsh Urology. Elsevier Saunders, Philadelphia, 9th ed. 2007.
  6. Roehrborn CG. The epidemiology of acute urinary retention in benign prostatic hyperplasia. Rev Urol 2001; 3: 187-192.
  7. Kirby R, Lepor H. Evaluation and nonsurgical management of benign prostatic hyperplasia.
  8. Lepor H. Evaluating men with benign prostatic hyperplasia. Rev Urol 2004; 6(suppl 1): S8 S15.
  9. Kirby RS. The natural history of benign prostatic hyperplasia: what have we learned in the last decade? Urology 2000: 56: 3-6.
  10. Coyne KS, Sexton CC, Thompson CL, et al. The prevalence of lower urinary tract symptoms (LUTS) in the USA, the UK and Sweden: results from the Epidemiology of LUTS (EpiLUTS) study. BJU Int 2009;104:352–60.
  11. Oelke M , Bachmann A , Descazeaud A , Emberton M, Gravas S , Michel M , N’Dow J , Nordling J, de la Rosette J. EAU guidelines on the treatment and follow-up of non-neurogenic male lower urinary tract symptoms including benign prostatic obstruction; Eur Urol 2013, 64, 118–140.
  12. Charakterystyka produktu leczniczego Urorec (4 mg, 8 mg), 2010.
  13. Capitanio U., Salonia A., Briganti A., Montorsi F. et al.; Silodosin in the management of lower urinary tract symptoms as a result of benign prostatic hyperplasia: who are the best candidates; Int J Clin Pract 2013; 67(6): 544-551 doi: 10.1111/ijcp.12135;1-8.
  14. Homma Y, Gotoh M, Yokoyama O, Masumori N, Kawauchi A, Yamanishi T, Ishizuka O, Seki N, Kamoto T, Nagai A, Seichiro O. JUA clinical guidelines for benign prostatic hyperplasia; Int Jour Urol 2011, 18–33.
  15. American Urological Association Guidelines: Management of benign prostatic hyperplasia (BPH) Revised, 2010.
  16. CHMP Assessment Report for Silodyx, 10 January 2010; Doc.Ref.: EMA/72316/2010.
  17. Chapple CR et al. Characterization of human prostate adrenoceptors using pharmacology receptor-binding and localization. Br J Urol 1989; 63: 487-496.
  18. Marieb EN, Hoehn K. Human anatomy and physiology. Pearson Education Inc, San Francisco, 6th ed 2004.
  19. Martin DJ et al. Comparative α-1 adrenoceptor subtype selectivity and functional uroselectivity of α-1 adrenoceptor antagonists. J Pharmacol Exp Ther 1997, 282: 228-235.
  20. Andersson KE et al. Prostatic alpha 1-adrenoceptors and uroselectivity. Prostate 1997, 30: 202-215.
  21. Murata S et al. Tissue selectivity of KMD-3213, an α1-adrenoreceptor antagonist, in human prostate and vasculature. J Urol 2000; 164: 578-583.
  22. Shibata K et al. KMD-3213, a novel, potent, alpha1a-adrenoceptor-selective antagonist: characterization using recombinant human alpha1a-adrenoceptors and native tissues. Mol Pharmacol 1995; 48: 250-258.
  23. Murata S et al. Pharmacological analysis of the novel, selective a1-adrenoceptor antagonist, KMD-3213, and its suitability as a tritiated radioligand. Br J Pharmacol 1999; 127, 19-26.
  24. Piao H et al. Cloning of rabbit alpha(1b)-adrenoceptor and pharmacological comparison of alpha(1a)-, alpha(1b)- and alpha(1d)-adrenoceptors in the rabbit. Eur J Pharmacol 2000; 396: 9-17.
  25. Tatemichi S et al. α1-Adrenoceptor subtype selectivity and organ specificity of silodosin (KMD-3213). Yakugaku Zasshi 2006; 126: 209-216.
  26. Yamada S et al. In vivo demonstration of α1A-adrenoceptor subtype selectivity of KMD 3213 in rat tissues. J Pharmacol Exp Ther 2001; 296: 160-167.
  27. Yamada S et al. In vivo receptor binding of novel α1-adrenoceptor antagonists for treatment of benign prostatic hyperplasia. Life Sci 1998; 62: 1585-1589.
  28. Chapple CR, Montorsi F, Tammela TL et al. Silodosin therapy for lower urinary tract symptoms in men with suspected benign prostatic hyperplasia: results of an international, randomized, double-blind, placebo- and active-controlled clinical trial performed in Europe. Eur Urol 2011; 59: 342–52.
  29. Montorsi F., Profile of Silodosin. In: Eur Urol Supply 2010, 9(4): 491-495.
  30. Marks L et al. Rapidefficacy of the highly selective α1A-adrenoceptor antagonist silodosin in men with signs and symptoms of benign prostatic hyperplasia: pooled results of 2 phase 3 studies. J Urol 2009; 181: 2634–2640.
  31. Marks L et al Silodosin in the treatment of the Signs and Symptoms of benign Prostatic Hyperplasia: A 9 –Month, open-Label Extension Study. Urology 2009 74 (6): 1318-1324.
  32. Yamanishi T et al. Urodynamic effects of silodosin, a new α1A-adrenoceptor selective antagonist, for the treatment of benign prostatic hyperplasia. Neurourol Urodynam 2009; 29(4): 558-562.
  33. Tanaka M et al Conversion to Silodosin in Men on Conventional α1-Blockers for Symptomatic Benign Prostatic Hyperplasia LUTS (2010) 2, 11–15.
  34. Hiroki I et al. Evaluation and validation of the Core Lower Urinary Tract Symptom Score as an outcome assessment tool for the treatment of benign prostatic hyperplasia: Effects of the α1-adrenoreceptor antagonist silodosin. International Journal of Urology (2014) 21, 108–112.
  35. Tykarski A. i wsp. Leczenie nadciśnienia tętniczego u pacjenta z towarzyszącym łagodnym rozrostem stercza. Punkt widzenia hipertensjologa i urologa. Przegląd urologiczny 2009/6, (58) 8-16.
  36. Yoshida M, Kudoh J, Homma Y, Kawabe K. Safety and efficacy of silodosin for the treatment of benign prostatic hyperplasia. Clinical Interventions in Aging. 2011; 6: 161-172.
  37. Rossi M, Roumeguère T. Silodosin in the treatment of benign prostatic hyperplasia. Drug.
  38. Michel MC, Casi M, Antonellini A. Silodosin consistently improves nocturia in men with LUTS suggestive of BPH. Analysis of three phase III placebo-controlled studies. Eur Urol Suppl 2011;10:121–2.
  39. Bell CM Association between tamsulosin and serious ophtalmic adverse events in older men following cataract surgery. JAMA 2009; 301: 1991-1996).