Sztuczne zwieracze cewki moczowej - co nowego?

Opracowano na podstawie: Newer and novel artificial urinary sphincters (AUS): the development of alternatives to the current AUS device. E. Chung, M. Ranaweera, R. Cartmill. BJU International 2012; 110(suppl. 4): 5-11. W analizie mechanizmu działania posiłkowano się także: New artificial urinary sphincter devices in the treatment of male iatrogenic incontinence. I. Vakalopoulos, S. Kampantais, L. Laskaridis i wsp. Advances in Urology 2012; article ID 439372

Wprowadzenie

Zwieracz cewki moczowej składa się ze zwieracza wewnętrznego i zewnętrznego. Zwieracz wewnętrzny stanowi kontynuację ściany pęcherza moczowego, zaś zwieracz zewnętrzny jest oddzielną strukturą anatomiczną zbudowaną z włókien poprzecznie prążkowanych. Ponadto, u mężczyzn gruczoł krokowy uczestniczy w utrzymywaniu kształtu szyi pęcherza ze zwieraczem przedsterczowym, pełniąc również pewną rolę w zapewnieniu trzymania moczu. Okołocewkowy zwieracz poprzecznie prążkowany tworzy część grupy mięśni dźwigacza odbytu i razem z nim stanowi dno miednicy lub przeponę moczowo-płciową. Zwieracz cewki moczowej zapewnia trzymanie moczu podczas fazy gromadzenia moczu w pęcherzu, podczas gdy w chwili rozluźnienia, przy jednoczesnym skurczu mięśnia wypieracza, umożliwia prawidłowe oddawanie moczu.

W chwili obecnej sztuczny zwieracz cewki moczowej (artificial urinary sphincter AUS) jest jedynym dostępnym urządzeniem mechanicznym, które najwierniej naśladuje funkcjonowanie naturalnego zwieracza. Nowatorski i pomysłowy w swej konstrukcji, oparty na rozwiązaniu hydraulicznym, sztuczny zwieracz AMS 800 (American Medical Systems, Minnetonka, MN, USA) stosowany jest od 1973 roku. Nadal umożliwia poprawę jakości życia wielu mężczyzn i kobiet dotkniętych wysiłkowym nietrzymaniem moczu (NTM). AMS 800 składa się z 3 części: napełniającego się płynem mankietu okołocewkowego, balonu kontrolującego ciśnienie oraz pompy. Balon pełni dwie funkcje: kontroluje ciśnienie oraz gromadzi płyn. W chwili, gdy AUS jest aktywny (zamknięty), opornik i zastawka w pompie umożliwiają migrację płynu z balonu wraz z gradientem ciśnień do mankietu i stopniowo zamykają światło cewki. Napełniony mankiet utrzymuje mocz w pęcherzu i zapobiega gubieniu moczu. Poprzez manualny ucisk na pompę płyn zostaje przemieszczony z mankietu do balonu, a mankiet rozluźnia się i pacjent może swobodnie oddać mocz. Po oddaniu moczu pod wpływem ciśnienia generowanego przez balon płyn samoczynnie wraca do mankietu przez pompę, zgodnie z gradientem ciśnień. Dodanie mechanizmu blokującego po stronie pompy pozwala na utrzymywanie AUS w stanie nieaktywnym, np. w okresie pooperacyjnym, w razie konieczności wprowadzenia cewnika u chorego, a także daje możliwość wyłączenia go na noc. Mankiet u mężczyzn może być zakładany na cewkę opuszkową lub wokół szyi pęcherza, zaś u kobiet wokół szyi pęcherza.

AMS 800 to trwałe, skuteczne i bezpieczne urządzenie, co czyni go standardem leczenia ciężkiego wysiłkowego NTM:

• opublikowane dane wskazują na 79% skuteczność mechaniczną sprzętu po 5 i 72% po 10 latach;
• 50% chorych po 5 latach nie wymagało reinterwencji w badaniach na małej grupie chorych, zaś u 79,4% na dużej;
• nie wykazano znacznych różnic w ogólnym zadowoleniu z jakości trzymania moczu między kobietami i mężczyznami, którym wszczepiono AMS 800, ale u kobiet występował wyższy odsetek przypadków całkowitego trzymania moczu, być może ze względu na bardziej fizjologiczne położenie mankietu wokół szyi pęcherza u kobiet niż wokół cewki opuszkowej u mężczyzn;
• AMS 800 jest równie skuteczny u dzieci;
• u chorych z pęcherzem neurogennym wykonanie augmentacji pęcherza nie zwiększa odsetka powikłań, chociaż implantacja AUS przed okresem pokwitania wiąże się z lepszymi wynikami klinicznymi.

O ile długoterminowa skuteczność, bezpieczeństwo i trwałość obecnego modelu AMS 800 są dobrze udokumentowane, nie jest on wolny od ograniczeń i powikłań:

• to drogie urządzenie, a chorzy muszą wykazywać się odpowiednią sprawnością manualną przy obsłudze pompy;
• wymiary urządzenia, tj. długość i średnica mankietu, są narzucone przez producenta i nie można ich modyfikować po implantacji (dobór następuje śródoperacyjnie, dostępnych jest 12 rozmiarów mankietu i 5 objętości balonu);
• optymalne ciśnienia działające na balon i mankiet określa się przed wszczepianiem urządzenia (wszczepia się balony o różnej objętości, zależnie od ciśnienia wycieku leakpoint preassure). Każdy wzrost ciśnienia wewnątrzbrzusznego i wewnątrzpęcherzowego może spowodować przekroczenie wytrzymałości mankietu i wystąpienie NTM;
• skuteczność AMS 800 może znacząco się zmniejszyć, jeżeli balon nie zostanie umieszczony obok pęcherza w przestrzeni załonowej dla równomiernego przenoszenia ciśnień brzusznych.

Jak w każdym urządzeniu, w AMS 800 mogą wystąpić wady mechaniczne i niemechaniczne. Te pierwsze są zwykle wtórne do utraty płynu z systemu, np. z mikrouszkodzeń przewodów (są one oporne na zginanie i działanie prądu diatermicznego), czy przeciek z łączników mankietu. Do awarii urządzenia mogą także doprowadzić: wada pompy lub zatkanie się przepływu przez drobny osad, pęcherzyki powietrza, krew czy wytrącający się materiał (jeżeli nie przestrzega się ściśle określonych zasad operowania, np. zmiany rękawiczek zanieczyszczonych krwią lub zasad łączenia elementów). Fakt, że elementy urządzenia są łączone przewodami, które umieszcza się pod skórą, znacznie ułatwia ewentualne uzupełnianie płynu lub wymianę poszczególnych elementów urządzenia, co jest niemożliwe przy urządzeniach wszczepianych jako jedna całość. Niemechaniczne awarie wiążą się z zakażeniem protezy, erozją cewkową mankietu i atrofią tkanek. Niektóre z tych problemów pozwoliło rozwiązać wprowadzenie odpornych na zaginanie przewodów, szybkozłączek, powłoki antybiotykowej InhibiZone, zmian w budowie samego mankietu z regular cuff na narrow-back cuff, w którym ciśnienie panujące w mankiecie działa na cewkę na większej powierzchni oraz przycisku opóźnionej aktywacji na pompie (tab. 1).

Tabela 1	Zestawienie obecnie dostępnego AMS800 z innymi AUS

FlowSecure (Craggs Sphincter)

Urządzenie FlowSecure (Barloworld Scientifi c Limited, Stone, Wielka Brytania), opracowane przez dr. Michaela Craggsa (Londyn, Guys Hospital), tym różni się od AMS 800, że balon jest niezależny od zmian ciśnień wewnątrzbrzusznych i pęcherzowych oraz nie zachodzi konieczność rewizji rany w chwili wystąpienia atrofii wokół mankietu. FlowSecure wszczepia się jako jeden silikonowy mechanizm, co znosi konieczność łączenia przewodów. Jest on wypełniony wyjściowo 30 ml 0,9% NaCl i składa się z 4 części połączonych ze sobą silikonowymi rurkami: balonu regulującego ciśnienie, balonu zwalniającego napięcie, okrężnego mankietu zamykającego cewkę i pompy sterującej. Balon zwalniający napięcie, położony pozaotrzewnowo, przenosi przejściowe zmiany ciśnienia wewnątrzbrzusznego na mankiet cewkowy celem zwiększenia ciśnienia zamknięcia podczas wysiłku (zamknięcie warunkowe). Balon regulujący ciśnienie zapewnia podstawowe ciśnienie zamknięcia i jest identyczny z balonem zwalniającym napięcie. Regulowane ciśnienie jest dostosowywane w przedziale od 0 cm H₂0 do 80 cm H₂0 i może być zmieniane poprzez wstrzyknięcie lub usunięcie płynu (w oparciu o stan trzymania moczu) z urządzenia in situ. Ciśnienie jest zatem miareczkowane względem trzymania moczu dla każdego chorego indywidualnie, co znosi konieczność ustalenia zakresu ciśnień przed operacją. Mankiet ma okrągłą, dopasowywalną powierzchnię wewnętrzną celem ograniczenia potencjalnego ucisku mankietu i zapewnienia jednolitej transmisji ciśnień. Mimo że został on zaprojektowany dla umiejscowienia go w cewce męskiej, rozmiar mankietu może wynosić do 7 cm, jest zatem wystarczająco długi, by spełniać swą rolę w szyi pęcherza kobiety. Nowa pompa regulująca ma zastawkę, dodatkowy mechanizm szybkiego napełnienia, który pozwala na szybsze ręczne napełnianie mankietu i zapobiega wolnemu procesowi automatycznego napełniania, a także samouszczelniający się port pozwalający na dostosowanie ciśnienia in situ.

FlowSecure w porównaniu z AMS 800 różni się następującymi cechami:

• jednoczęściowy zestaw bez potrzeby połączeń podczas wszczepiania;
• możliwość regulowania ciśnienia poprzez samouszczelniający się port oraz mechanizm zapewniający niskie ciśnienie zamknięcia w spoczynku i warunkowe zamknięcie cewki w zależności od zmian ciśnienia wewnątrzbrzusznego.

Obecnie grupa chorych z wszczepionymi zwieraczami FlowSecure jest ograniczona i nie ma danych z długoletnich obserwacji. O ile wczesne wyniki były zachęcające, jeżeli chodzi o zmniejszenie się średniego dobowego wycieku (770,6-55,1 ml) i ogólną poprawę wyrażoną wskaźnikiem trzymania moczu (54-97%), o tyle ostatnie publikacje dotyczące dużej grupy chorych wykazały wysoki odsetek uszkodzeń mechanicznych (6%) i zakażeń (5%), jak też ryzyko perforacji pompy (9%) w krótkim do średniego okresie obserwacji.

Zephyr ZSI 375

Zephyr ZSI 375 (Zephyr Surgical, Implants Genewa, Szwajcaria) jest silikonowym elastomerem dostępnym w niektórych krajach (Niemcy, Francja, Hiszpania, Portugalia, Dania, Włochy, Japonia, Polska, Rosja, Iran, Chiny przyp. tłum.). W odróżnieniu od dwóch urządzeń opisanych powyżej składa się tylko z 2 części: okrągłego mankietu cewkowego i zbiornika regulującego ciśnienie, umieszczanego w mosznie. Mankiet jest zbudowany z modelowanej, zagiętej, silikonowej gumy o modyfikowalnej średnicy w zakresie 37-55 cm i dostępny jest dla różnych wartości ciśnień: 60-70 cm H₂0, 70-80 cm H₂0 oraz 90-100 cm H₂0. Zbiornik regulujący ciśnienie, składający się z przycisku aktywującego urządzenie, obwodu hydraulicznego i worka wyrównawczego, jest umieszczany w mosznie chorego. W spoczynku mechanizm tłokowy, dzięki naprężeniu sprężyny, przenosi ciśnienie na płyn w komorze hydraulicznej. Po wciśnięciu przycisku aktywującego zwieracz, tłok opuszcza się, przepychając płyn z mankietu do obwodu hydraulicznego i komory wyrównawczej, co skutkuje samonapełnieniem się mankietu

Teoretyczna przewaga urządzenia nad AMS 800 to:

• możliwość dostosowania ciśnienia poprzez wstrzyknięcie lub usunięcie płynu ze zbiornika wyrównawczego;
• brak trzeciej części w przestrzeni załonowej, co zmniejsza ryzyko uszkodzenia pęcherza i przemieszczenia sprzętu.

Urządzenie nie ma możliwości dostosowania się in situ do zmian ciśnienia wewnątrzbrzusznego oraz występuje tu potencjalne ryzyko zakażenia i uszkodzenia zbiornika regulującego ciśnienie wskutek wykonywania częstych wstrzyknięć. Nie opublikowano do tej pory badań na podstawie dłuższej obserwacji chorych z tym zwieraczem.

Zwieracz okołocewkowy (periurethral constrictor)

Zwieracz okołocewkowy (Silimed, Rio de Janeiro, Brazylia) został skonstruowany przez dr. Fabio Vilara w celu leczenia dzieci z niedomogą zwieracza cewki, a pierwsze doniesienia pochodzą z 2000 roku. Składa się on ze zwieraczowego mankietu połączonego przewodem z hydraulicznie aktywowaną, samouszczelniającą się zastawką. Mankiet zbudowany jest z modelowanej, zgiętej, silikonowej gumy: 60-70 cmH₂0, 70-80 cm H₂0, oraz 90-100 cm H₂0 silikonowej membrany w kształcie otwartego, nadmuchiwanego pierścienia pokrytego poliuretanową powłoką na wewnętrznej powierzchni i opaski wzmacniającej tkankę od zewnątrz. Zewnętrzna opaska zawiera dwie pary guzików i 4 pary dziurek umieszczonych wzdłuż jej długości celem dopasowania urządzenia do szyi pęcherza lub cewki opuszkowej. Dwa odcinki silikonowych przewodów (o długości 200 mm i 500 mm) połączone są plastikowym łącznikiem spajającym zastawkę ze zwieraczowym mankietem i pozwalają na dopasowanie odległości między zastawką i mankietem. System pracuje w sposób hydrauliczny poprzez wstrzykiwanie sterylnej soli fizjologicznej do samouszczelniającego się portu. W celu ograniczenia niedokrwienia tkanek i następczej erozji mankietu, Vilar i wsp. są zdania, że ciśnienie powinno być odpuszczane na około 2 miesięcy każdego roku. Wstępny raport wykazał satysfakcjonujące wyniki u mężczyzn z NTM po radykalnej prostatektomii: u 73,3% chorych sprzęt działał sprawnie oraz byli w stanie utrzymać mocz, by móc funkcjonować społecznie w okresie obserwacji średnio 42,1 miesięcy. Mimo to wszczepienie zwieracza okołocewkowego wiąże się z dużym odsetkiem powikłań, np. koniecznością podawania dodatkowej ilości płynu do portu celem zwiększenia statycznego ciśnienia zamknięcia mankietu (7 chorych), erozji cewki (4 chorych), zakażenia protezy (3 chorych) i nieprawidłowej pracy sprzętu wskutek przecieku roztworu soli (4 chorych). Uważa się, że przeciek był spowodowany nieumyślnie przez przedziurawienie igłą przy brzegu zastawki (gdzie warstwa silikonu jest cienka) podczas aktywacji zwieracza.

W porównaniu do AMS 800:

• urządzenie to jest względnie tanie;
• chory nie musi manipulować pompką, by oddać mocz.

Jednakże chorzy muszą oddawać mocz wbrew stałemu oporowi wytwarzanemu przez urządzenie, a długotrwałe skutki tego mechanicznego ucisku na cewkę i wpływu przeszkody na górne drogi moczowe są nieznane. Podczas gdy wstępne wyniki są zachęcające, badania na większej grupie chorych i długotrwała obserwacja są niezbędne, by móc określić skuteczność i bezpieczeństwo urządzenia.

Urządzenie przywracające trzymanie moczu przy częściowym zamknięciu cewki moczowej

Regulowana terapia nietrzymania moczu ProAc

ProAc (Uromedia Inc., MN, USA), składający się z dwóch silikonowych balonów na końcu bliższym i portu tytanowego na końcu dalszym, pierwotnie został zaprojektowany do leczenia wysiłkowego NTM u kobiet. Dwa balony umieszcza się przezkroczowo pod kontrolą fluoroskopii lub TRUS do poziomu połączenia cewkowo-pęcherzowego po obu stronach. Balony mogą być napełniane celem zapewnienia mechanicznego ucisku i wytworzenia oporu cewki. W odróżnieniu od AMS 800 pacjent oddaje mocz wbrew temu oporowi.

Sugerowane zalety ProAc to:

• stosunkowo łatwa instalacja,
• niski odsetek powikłań,
• niski koszt,
• brak okrężnego ucisku na cewkę i możliwość dostosowania stopnia ucisku.

Wczesne publikacje dotyczące ProAc wykazały znaczącą poprawę u chorych po średnio 3 poprawkach objętości balonów. O ile opisywany wyjściowy odsetek wyleczeń był wysoki (67%), o tyle ponad 1/3 chorych była niezadowolona z wyników chirurgicznych. Podobnie do taśm stosowanych u mężczyzn, niższy odsetek powodzenia leczenia obserwowano u chorych po radioterapii i mężczyzn ze znacznie nasilonymi objawami NTM. Wczesne badania także wykazały stosunkowo wysoki odsetek powikłań, np. perforację cewki lub pęcherza, uszkodzenie urządzenia, przemieszczenie, zakażenie i erozję. Odsetek eksplantacji urządzenia wahał się od 12% do 58%, ale liczba ta malała wraz z rosnącym doświadczeniem chirurgicznym operującego. Ostatnie badania o krótkim i średnim okresie obserwacji wykazały, że ProAc jest skutecznym i bezpiecznym sposobem leczenia chorych ze średniego stopnia wysiłkowym NTM. Wyniki odległe i potencjalne zmiany w pęcherzu wynikające z oddawania moczu wbrew stałem oporowi w odpływie pozostają nieznane.

Nowatorskie i eksperymentalne urządzenia do leczenia NTM

Taśmowe mechaniczne urządzenie do zamykania cewki (tape mechanical occlusive device TMOD)

TMOD (GT Urological LLC, Minneapolis,USA) jest nowatorskim pomysłem stosującym mechanizm sprężynowy do uzyskania ciśnienia działającego obwodowo na cewkę i zapewnienia trzymania moczu. To jednoczęściowe urządzenie składa się z taśmy zamykającej i taśmy zbiornikowej obu wykonanych z mikroporowatego, rozciągliwego PTFE, jak również z mechanizmu kontrolującego, pokrytego giętką silikonową powłoką celem ochrony przed przerostem tkanki. Taśma zbiornikowa rozpoczyna się przy mechanizmie kontrolującym, a taśma zamykająca łączy się z taśmą zbiornikową. Mechanizm kontrolujący zawiera sprężynę ze stopu kobaltu i chromu (Elgiroy, Elgiroy Specialty Metals, Elgin, Il., USA), która napręża obie taśmy pokryte PTFE. Mechanizm kontrolujący ma włącznik i wyłącznik, a silikonowa powłoka ma port do wstrzykiwania soli do urządzenia, która wypiera powietrze i tworzy wewnętrzne środowisko izotoniczne. W pozycji włączenia taśma zamykająca zwiera się i wytwarza promieniście ciśnienie 50-80 cm H20 celem wywarcia ucisku na cewkę. Wciśnięcie przycisku deaktywującego usuwa ciśnienie zamknięcia i pozwala choremu swobodnie oddać mocz. Co więcej, urządzenie wyposażone jest w zatrzask z nierdzewnej stali (powodujący, że taśma zamykająca przybiera pierścieniowaty kształt wokół cewki), który łatwo można otworzyć, by móc repozycjonować lub usunąć urządzenie.

W chwili obecnej TMOD był testowany wyłącznie w modelu zwierzęcym i wydaje się, że spełnia współczesne wymogi, jeżeli chodzi o czynność i biokompatybilność. W odróżnieniu od AMS 800:

• wąska taśma zamykająca wymaga mniej rozległego preparowania tkanek i minimalizuje ryzyko urazu cewki;
• ponieważ nie jest to urządzenie hydrauliczne, nie ma potrzeby umieszczania balonu regulującego ciśnienie.

Jednakże istnieje ryzyko, że wąska taśma zamykająca cewkę może prowadzić do przyłożenia zbyt dużego ciśnienia na małej powierzchni, w porównaniu z większym obszarem w przypadku AMS 800.

Niemiecki sztuczny system zwieraczowy (German Artificial Sphincter System GASS)

GASS to zintegrowany, modułowy, sterowany zdalnie zwieracz zaprojektowany przez Schraga i wsp. w celu stosowania go w nietrzymaniu stolca. Opiera się on na zjawisku piezoelektrycznym, tzn. kształt materiału może być zmieniany po przyłożeniu do niego pola elektrycznego. Piezoelektryczne elementy ceramicznie zbudowane z ferroelektryku i materiału kwarcowego są polaryzowane poprzez działanie na cząsteczki wysokonapięciowego pola elektrycznego. Technologia ta jest stosowana do napędzania dwukierunkowej mikropompy, która umożliwia ruch płynu wokół mankietu zwieracza. Aktywacja i dezaktywacja zwieracza uzyskiwane są przez zdalne sterowanie. O ile oryginalny projekt był zbyt duży i stosował niebezpieczne napięcia, o tyle GASS II może działać przy niskich napięciach i jest teoretycznie wystarczająco bezpieczny, by funkcjonować wewnątrz ciała ludzkiego. Co więcej, standaryzacja systemu połączeń, swoiste dla tego urządzenia jednostki ucisku i odpowiednie oprogramowanie pozwoliły na możliwość testowania tej technologii w różnych przypadkach, w tym w NTM. Jest to pierwsze urządzenie umożliwiające zdalne sterowanie mechanizmem zwieraczowym cewki, w którym można zmieniać ciśnienie mankietu, regulując stopień trzymania moczu. Jednakże urządzenie to jest jeszcze dalekie od zastosowania w praktyce (sterowanie na odległość, bezpieczeństwo napięcia).

Urządzenia powstałe w oparciu o nanotechnologię

Określenie nanotechnologia odnosi się do produkcji materiałów o właściwościach, które mogą być wykorzystane w celu naśladowania naturalnej struktury narządów, w tym prawidłowego zwieracza cewki moczowej.

Stopy metali z pamięcią kształtu (shape-memory alloys SMA) to materiały, które mają możliwość zmiany kształtu w zależności od temperatury. Oziębione przyjmują kształt macierzysty w tzw. stanie martenzytu (przesycony międzywęzłowy roztwór stały węgla w żelazie), a kiedy zostaną ogrzane, stają się zbite (faza austenitu). Szwajcarska firma NanoPowers S.A. wyprodukowała zaawansowane prototypy sztucznego zwieracza z przewodami na bazie SMA. Urządzenia te składają się z 3 lub 4 modułów ułożonych wzdłuż cewki, które wytwarzają różne i ciągle zmieniające się ciśnienia, podobnie do efektu pianina. Okresowy ucisk wzdłuż całej długości cewki pozwala, by segmenty cewki naprzemiennie odpoczywały i powinien ograniczać niedokrwienie tkanek. Chirurg może dopasować ciśnienie do każdego modułu oddzielnie w sposób swoisty dla chorego, celem dalszego ograniczenia ryzyka niedokrwienia cewki. Pomysł ten testowano w modelu owiec, wszczepiając modułowy zwieracz niklowo-tytanowy.

System ARTUS (NanoPowers S.A., Szwajcaria) jest modułowym, sztucznym zwieraczem. Składa się z dwóch mankietów (które pracują w systemie pianina), jednostki kontrolnej, urządzenia zasilającego z wymienialną baterią, pilota zdalnego sterowania dla użytkownika i zaawansowanego pilota zdalnego sterowania dla lekarza. Urządzenie zawiera także mechanizm bezpieczeństwa, który w chwili spadku zasilania lub braku działania przez dłuższy czas otworzy zwieracz i dezaktywuje go. Niestety, powtarzalne stosowanie modułów prowadzi do zużycia czynnościowego. Ponieważ urządzenie zbudowane z SMA wymaga dużo energii i dobrej izolacji cieplnej, może potencjalnie skutkować wolniejszym czasem reakcji, powodując znaczące utrudnienie dla zwieracza, jeżeli chodzi o reakcję na jakiekolwiek nagłe wzrosty ciśnienia wewnątrzbrzusznego.

Innym możliwym rozwiązaniem opartym na nanotechnologii są aktywowane elektrycznie polimery (electrically activated polymers EAP). Mechanizm działania EAP wiąże się z kondensatorem energii elektrycznej, który składa się z dwóch elektrod i polimeru położonego między nimi izolatora elektrycznego. Kiedy polimer ułoży się między dwiema elektrodami, rozciąga się lub kurczy w zależności do przyłożonego napięcia. Musi być elastycznie odkształcalny, niepodatny na ucisk i być w stanie generować ciśnienia celem prawidłowego działania sztucznego zwieracza. Te cechy ma np. silikon, jak również niski upływ prądu i >80% sprawność w przekształcaniu energii elektrycznej w mechaniczną. Ponieważ zajmuje to <1 ms, EAP może odpowiadać za szybkie wytworzenie odpowiedniego ciśnienia zamknięcia podczas wzrostu ciśnienia brzusznego.

Wyzwaniem jest stworzenie stabilnych cienkowarstwowych nanostruktur, które będą miały właściwości odwracalnego przełączania między jednym lub więcej stanami celem zamykania i otwierania cewki ludzkiej.

Oprac.:

lek. dr n. med. Łukasz Zapała
Oddział Urologii, Międzyleski Szpital Specjalistyczny, Warszawa


lek. Tomasz Pawlin
Oddział Urologii, Międzyleski Szpital Specjalistyczny, Warszawa


dr n. med. Artur A. Antoniewicz, FEBU
Oddział Urologii, Międzyleski Szpital Specjalistyczny, Warszawa


ordynator oddziału: dr n. med. Artur A. Antoniewicz, FEBU