Rak nerki

Eur Urol. 2003 Oct; 44 (4): 448-451

(1) Poszukiwania optymalnej szerokości marginesu cięcia chirurgicznego u chorych poddanych operacji oszczędzającej niezmieniony miąższ nerkowy z powodu raka jasnokomórkowego o średnicy nieprzekraczającej 4 cm

(1) Optimal margin in nephron-sparing surgery for renal cell carcinoma 4 cm or less.

Department of Urology, First Affiliated Hospital of Dalian Medical University, 222 Zhongshan Road, Dalian 116011, Chiny, lx911128@mail.dlptt.ln.cn

Urol Pol, 2003, 56 (4) 34-41

(2) Ocena doszczętności onkologicznej wyłuszczenia guza nerki na podstawie badań doświadczalnych

Szcześniak C., Chłosta P., Dzik T., Borówka A. Klinika Urologii, I Zespół Dydaktyki Urologicznej, Międzyleski Szpital Specjalistyczny. Warszawa, ul. Bursztynowa 2

Leczenie chirurgiczne z zachowaniem niezmienionego miąższu nerkowego (NSS) zyskuje coraz większą popularność. W niektórych ośrodkach takie postępowanie jest leczeniem z wyboru. W dalszym ciągu trwają dyskusje na temat optymalnej szerokości marginesu cięcia chirurgicznego, zwiększającego czystość onkologiczną bez naruszania bezpieczeństwa operacji. W pierwszym opracowaniu [1] autorzy podjęli się zbadania takiego stanu rzeczy. Analizie prospektywnej poddano 82 nerki dotknięte rakiem nerkowokomórkowym (RCC) ≤ 4 cm, wycięte metodą nefrektomii radykalnej. Wszystkie preparaty poddano przekrojom sekcyjnym w odstępach 3 mm oraz oceniono pod kątem wieloogniskowości. Z kolei w każdej warstwie przekroju przez zasadnicze ognisko RCC oceniano margines miąższu na grubości 15 mm poza pseudotorebką; oceniono również ciągłość pseudotorebki raka. Spośród wszystkich guzów w stopniu T1 i średnicy 3,4 ± 0,7 cm, w 26 (31,7%) przypadkach nie stwierdzono naruszenia ciągłości torebki rzekomej raka. W 16 (19,5%) przypadkach wykazano pozatorebkowe ogniska nowotworu, a inwazję niezmienionego morfologicznie miąższu w 10 (12,2%), naciekanie żył w 2 (2,4%) z dodatkowymi satelitarnymi guzami w 4 (4,9%). średnia odległość pomiędzy ogniskiem pierwotnym a zmianami będącymi poza pseudotorebką wynosiła 0,5 ± 1,3 mm (od 0 do 0,5 cm; 95% Cl 0,11, 0,94). Drugi artykuł [2] dotyczy oceny ryzyka niedoszczętności onkologicznej wyłuszczenia guza miąższu nerki. Materiał stanowiły preparaty nerkowe pobrane od 70 chorych. U chorych z guzem o największym wymiarze: ≤ 4 cm, wykonywano częściowe wycięcie nerki wraz z guzem i otaczającym go marginesem zdrowego miąższu (NSS). U pozostałych chorych, z guzami o największym wymiarze: > 4 cm, wykonano radykalne wycięcie nerki. Po usunięciu preparatu z pola operacyjnego każdy guz został wyłuszczony i poddany dokładnej analizie patologicznej. W 65 przypadkach stwierdzono raka nerkowokomórkowego (RCC), w 2 gruczolaka nerki, w 1 angiomyolipoma, w 1 onkocytoma i w 1 hamartoma. Tylko w przypadku RCC stwierdzono nowotwór w loży po wyłuszczeniu guza. Ryzyko pozostawienia nowotworu w loży po wyłuszczeniu RCC (częstość) w grupie guzów o wymiarze > 4 cm oceniono na 35,9%, zaś w grupie guzów o wymiarze ≤ 4 cm na 6,5% (p = 0,014). Z analizy danych wynika, że ryzyko pozostawienia nowotworu w loży po wyłuszczeniu guza dla średnicy poniżej 39 mm wynosi 4%; ryzyko to spada istotnie w przypadku guzów o średnicy poniżej 21 mm.

Zdaniem autorów obu artykułów wyłuszczenie guza nie zapewnia czystości onkologicznej w każdym przypadku choroby. Uważają oni, że ryzyko niedoszczętności onkologicznej wyłuszczenia guza nerki (RCC) jest zbyt duże, by uznać enukleację za bezpieczną metodę postępowania. W sytuacjach wymuszonych wyłuszczenie może być opcją terapeutyczną, ale tylko w przypadku nowotworów o średnicy < 20 mm. Podobnego zdania są autorzy pierwszego [1] opracowania.

Opr. dr n. med. Piotr Chłosta, FEBU

---

Urology. 2003 Oct; 62 (4): 641-646. Review

Chirurgia organooszczędzająca w raku nerkowokomórkowym: ocena kliniczno-patologicznych cech umożliwiających prognozowanie wyników leczenia

Nephron-sparing surgery for renal cell carcinoma: clinicopathologic features predictive of patient outcome.

Department of Urology, Mayo Clinic, Rochester, Minnesota 55905, USA

Opracowanie pochodzące z Mayo Clinic dotyczy wpływu kliniczno-patologicznych znalezisk na wyniki leczenia chorych z RCC poddanych NSS. Analizie retrospektywnej poddano 344 historie chorób leczonych w latach 1970-2000. Pod uwagę wzięto typ histologiczny raka, stopień klinicznego zaawansowania schorzenia (TNM 2003), stopień złośliwości oraz wielkość guza. Przeżycie swoiste dla raka wynosiło w 5 i 10 roku odpowiednio 94,4% i 91,5% u chorych z RCC. U chorych z rakiem brodawkowatym lub chromofobowym RCC ten sam wskaźnik w 5 i 10 roku wynosił 99,0% (p = 0,029). Rozwój wznowy miejscowej przeważnie towarzyszył nowotworom o wyższym stopniu złośliwości histologicznej, wyłącznie w raku jasnokomórkowym. Autorzy uważają, że wyniki leczenia metodą NSS u chorych z jasnokomórkowym rakiem nerki są istotnie gorsze niż wyniki leczenia tą samą techniką w przypadkach innych typów histologicznych raka.

Opr. dr n. med. Piotr Chłosta, FEBU